شعری برای جنگ...

بلای دیگری از آسمان به خانه اش افتاد

و باز بار غمی تازه روی شانه اش افتاد

شکست در گذر سنگ های کینه، چراغش

دوباره قرعه به تاریکی زمانه اش افتاد

سپید های پیاده... سیاه های سواره...

و شطّ رنج، خروشان، به رودخانه اش افتاد

بهار بود و خزان سر رسید با تبر و داس

غم زمانه به جانِ دلِ جوانه اش افتاد

چقدر یک شبه غم دید، مثل فاخته ای که

گذار وحشی بازی به آشیانه اش افتاد

غیور و سخت چنان ایستاد سرو تناور

که دست باد کم آورد و تازیانه اش افتاد

به عزم و صبر مَثَل شد، شبیه قصه ی موری

که  در مسیر، به تکرار، بار دانه اش افتاد

مربع

نشست شعر بخواند کسی... که موشکی آمد...

و از دهن غزل گرم عاشقانه اش افتاد...

"سیده تکتم حسینی...